لالا لالا گل زیره / چرا خوابت نمی گیره؟

این که حق چیست و کدام است، این که حق با کیست، این که کدام کار درست است یا درست نیست، هیچ کدام را نمی دانم. شاید هیچ وقت هم نفهمم (البته در این مورد همه می دانیم که حق با کیست و چه ظلمی دارد در حق فلسطینی ها می شود) ولی یک چیز را خوب می فهمم هر کس برای خودش حقی دارد. حتی یک کودک هم برای خودش حقوقی دارد. حق یک کودک بازی کردن است. خندین و دویدن و شادی کردن است. لبخند پدر حق یک کودک است، نوازش مادر حق یک کودک است. نیاز یک کودک چیز خیلی بزرگی نیست، یک عروسک کاموایی که مادر بزرگ برایش بافته گاهی می شود همه دنیایش. این که بغلش کند و برایش حرف بزند، نوازشش کن و تمرین روزهای آینده مادر شدنش را بکند. حق یک کودک چیز زیادی نیست. گاهی فقط یک لبخند و گاهی هم یک شکلات. همین چیزهای به ظاهر کوچک برای یک کودک خیلی بزرگ است. کودکان مثل ما نیستند. نگاه به جثه کوچکشان نکنید. دلشان خیلی بزرگتر از من و شماست. حق کسی با این دل بزرگ دوست داشتن است. حق یک کودک داشتن امنیت است،امید است. حقش این است که وقتی با عروسک کاموایی اش خوابید با این امید بخوابد که فردا صبح که بابا از سر کار می آید برایش کفش تق تقی می خرد. امید به آینده حق کودک است. زندگی حق کودک است. کودکی که نه کینه می فهمد چیست نه دشمنی. کودکی که همه را دوست دارد. کودکی که هر جا تو را می بیند می خندد و گاهی هم زبانش را در می آورد و در آخر برایت دست تکان می دهد. حق همه کودکان جهان عشق است. ولی بعضی ها نمی دانند انگار کودک از جنگ می ترسد، از بمب و موشک و گلوله می ترسد. انگار نمی دانند که خواب کودک شیرین است. نمی دانند حق کودک گلوله نیست، چاقوی سلاخی نیست. نمی دانند که حق کودک تماشای جنازه خواهر و برادر و پدرش نیست، نمی دانند کودک دلش برای مادرش تنگ می شود. نمی دانند کودک دلش نازک است. نمی دانند کودک امنیت می خواهد. باز هم می گویم من نمی دانم چه چیز درست است و چه چیز غلط. فقط این را می دانم که حق کودک گلوله نیست... 

کــــــلیک کـــــنید

معذرت می خوام که عکسها خوشایند نیست